این خاطره ایست از 12 فرودین 89 ، در منطقه عملیاتی طلاییه

به ما گفته بودند که هر وقت در طلاییه گرد و غبار و طوفان است مهمانی ( آن هم از نوع خصوصی )است ،

ساعت 1ظهر بود که در جاده طلاییه با اتوبوس می رفتیم که گرد و غبار و طوفان در گرفت و حتی بعضی

مناطق رو نمی شد تا چند متری خودت رو ببینی ، ولی به هر طریق شد رسیدیم . فقط 4 یا 5 دستگاه اتوبوس اونجا بود .

از اتوبوس که پایین آمدم به یاد حرف های حاج حسین یکتا افتادم که یک روز قبل از ورود به طلاییه در معراج شهدا

می گفت : اگر هوا به این شکل بود برای بعضی ها دردسر و برای بعضی ها مهمانی خصوصی است . 

دوباره راه افتادم ، به در ورودی یادمان طلاییه که رسیدم ، بعضی ها رو که می دیدم با خودم فکر می کردم که

نا راضی هستن از اینکه چرا تو این گرد غبار (خاک) اومدن .

رفتم داخل و موقع نماز ظهر شد ، وضو گرفتم و به داخل یادمان رفتم و نماز خوندم ، بعد از نماز رفتم تو سنگرا و خاکریزهای طلاییه . 

شهید سید حسین علم الهدی

                 ازاده قهرمان برادر جولا می گوید:

در ایامی که سید حسین علم الهدی،فرمانده سپاه هویزه بود.

روزی با وانت سپاه با یکدیگر به اهواز امدیم.حسین نزدیک کبابی ترمز کرد

و رفت سفارشچندین سیخ کباب داد.منتعجب کردم.که چطور ایشانخرج

اضافی می کند؟کبابها را گرفت و حرکت کردیم..به یکی از مناطق

مستضعفنشین رفتیم و سید حسین درب چهار یا پنج خانه را زد

و هر کدام درب را نیمه باز می کردند،ایشان کباب ونان را به انها می داد و

بدون اینکهکسی را ببینیم درب را می بست.بالاخره فقط دو تا از

کبابها باقی ماند.ظهر به منزل ایشان رفتیم و مادرش با شادی به استقبال

سیدحسین امد.سید حسین سفره را باز کرد و به من گفت،بایدکبابهارابخوری.

هرقدراصرار کردم ایشان از کبابها نخوردوغذای ان روزش تنها مقداری نان وسبزی بود.

                                                                                                                                                                   به نقل از کتاب لحظه های اشنا

شهید مهدی باکری

ناراحتی کتف مزاحمی دائمی برای اقا مهدی بود.جایی که قبلا مورد اصابت گلوله قرار گرفته بود.روی این حساب نمی توانست بارهای سنگین بلند کند.

یک روز تصمیم می گیرد برای سرکشی و اطلاع از کمبودهای انبار بازدید به عمل اورد.مسئول انبار((حاج امراله))بود.پیرمردی با لباس سفید و چهره ای گشاده.وقتی اقا مهدی به ان قسمت می رسد حاج امراله و هشت بسیجی جوان در حال خالی کردن بار کامیون بودند که تازه از راه رسیده و اذوقه اورده بود.حاج امراله که مهدی را از روی قیافه نمی شناخت وقتی می بیند ایشان در کناری ایستاده وانها را تماشا می کند داد می زند:جوان....چرا همینطور کناری ایستاده ای و برو بر ما را نگاه می کنی؟تا حالا ندیده ای از کامیون بار خالی کنند؟بیا بابا بیا این گونی ها را تا انبار ببر.امده ای اینجا که کار کنی.یادت باشد.از حالا تا هر وقت که من بگویم باید با به بای این هشت نفراین بارها را خالی کنی فهمیدی؟

واقا مهدی با معصومیتی صمیمی باسخ میدهد:"بله...جشم"

با انکه حمل گونیهایی به ان سنگینی روی کتف مجروح بسیار مشکل بود اقا مهدی بدون اینکه حتی ناله ای کند چابک وتند گونی ها را خالی می کند.

نزدیکیهای ظهر ((طیب))برای دادن امار به حاج امراله به انجا می اید.بعد از سلام و احوالبرسی حاج امراله می گوید:یک بسیجی بر کار امروز به ما کمک می کند نمی دانم از کدام قسمت است.می خواهم بروم و از پرسنلی بخواهم که او را به قسمت ما منتقل کند.طیب می برسد)) حاج امراله کدام بسیجی؟))و حاج امراله اقا مهدی را نشان می دهد.

طیب متعجب می شود و به سرعت به طرف اقا مهدی می دود و گونی را از روی شانه های او بر می دارد وبعد با ناراحتی به حاج امراله می گوید:هیچ می دانی این شخص کیست؟این اقا مهدی است.اقا مهدی باکری .فرمانده لشکرمان.

حاج امراله و هشت بسیجی دیگر با تعجبی بغض الود جلو می ایند و اقا مهدی بدون اینکه بگذارد انها حرفی بزنند صورتشان را می بوسد و می گوید:

                                                                   حاج امراله... من یک بسیجی ام                       بر گرفته شده از ماهنامه فکه

امام خمینی : ملت ما اکنون به شهادت و فداکاری خو گرفته است و از هیچ دشمن و هیچ قدرتی و هیچ توطئه ای هراس ندارد.

 مقام معظم رهبری : شهیدان نقاط مشعشع در این صفحه ی درخشان اند که مانند ستاره ی راهنما، راه را به همه نشان می دهند. رحمت و صلوات خدا بر آنان باد.